Chaos als strategie lijkt een moeilijk keuze. Maar de vraag is, heb je een keuze? Veranderingen vinden in een hoog tempo plaats en geeft dikwijls een gevoel van onbehagen. Het vertrouwen in een politiek die sturend en leidend is, is nihil. Kenmerk van de snelle transitie is dat politiek achterblijft in stroperigheid en systemen. De voorbeelden in Groningen en met de toeslagenaffaire zijn het gevolg. 

Binnen organisaties is er ook vaak krampachtigheid om bestaande structuren vast te houden. Maar de vraag is hoe lang gaat de organisatie nog mee in de snel veranderende tijd, de krappe arbeidsmarkt, de gewenste hogere standaard van dienstverlening? Zijn er kansen in jouw branche naar de gewenste circulaire economie te switchen, een rol te spelen in de sociale transitie (jouw medewerkers), veranderende systemen en verantwoordelijkheden of blijft er de wens naar behouden wat er is? 

In een snel veranderende wereld is er geen keuze. Deze begint met een vraag een jezelf om daarna de organisatie in perspectief te zetten en actie te ondernemen. En dat is niet eenvoudig, routines worden overboord gegooid en onzekerheid heeft weerslag op de mensen die erin werken. Chaos als strategie klinkt wellicht onlogisch. Maar wat als juist deze strategie juist houvast brengt in de route naar verandering?